باورم نیست...

باورم نیست اینهمه تنهایی پررنج...

باورم نیست اینهمه دانه های نور را زیر ماه پنهان کردن...

باورم نیست نوازشهای دستی که آن را تنها نوازشگر روح و جانم می دانستم...

باورم نیست قلبی که هرگز مال من نبوده...

سرانگشت پر مهری که هیچوقت به اشارتی بر جسم و جان بیروح من به نوازش ننشست...

دستانی که روزی معبد عشق بود و اینک سایه سر کسانی که همیشه بودند و من نمی دانستم.

.

.

.

باورم نیست مرگ من...

باورم نیست نبودن تو....

باورم نیست ضجه های بی صدای من و بی اعتنایی ها بی نهایت تو